“Hai un momento na vida no que a levedad do efémero cóbreo todo. O vórtice coa que se vive, convértese nun estado de ansiedade colectiva na que a única meta do individuo é ser ou estar en todo aquilo que a súa mente alcanza a albiscar. Vivir a berros, como premisa. Vivir sen ritmo, sen consecuencias, sen mirar nin cara a adiante nin cara atrás.

Trens, avións, estacións, noites en vela e días puenteados… unha resaca constante que santifica a joie de vivre e na que se constrúe unha banda sonora emocional e autobiográfica na que pensamos que atrapamos unha celebración constante, cando o que realmente facemos é coleccionar despedidas.”

Carolina Martínez