Prospekt Moscow

Introducción

As paredes dunha vella casa do rural, a mirada serena dun avó, os cristais embazados duns trolebuses raquíticos, o interior dun comedor é dicir, un comedor soviético. Estes son algúns dos «still», fragmentos fotográ- ficos, das notas visuais que Simón Mestra quería gardar na memoria da súa moleskine persoal, unha Polaroid inseparable e sempre fiel. Son re- cordos íntimos e certamente poéticos, que quería ensinarnos, a época que vai do 2006-2008 nunha cidade anónima dun estado ruso infinito.

Un novo mundo para el, que non coñecía nin a cultura e as tradicións, nin tampouco o seu idioma tan complexo, pois é aquí cando a fotografía se vai amosando como é, é dicir, unha linguaxe directa e universal, e tamén unha ferramenta marabillosa coa que aprender máis de preto aos que nos rodean. E é así que a esta realidade, a este territorio ex soviético e post-industrial, se achegou sen ningún prexuízo, impulsado só polo desexo de entendelo mellor.

É unha Rusia menor, marxinal, sen dúbida non é turística, a que viviu Simone. Estamos lonxe de edificios ricos do centro, das luces brillan- tes, dos Hummer rimbombantes, que fan moito ruído e son vulgares, lonxe da Moscova onde se mata por uns poucos dólares. Con todo, aquí non estamos moi lonxe, só un par de horas en coche. O suficiente para contar outro mundo, das outras caras e das outras vidas, da hu- manidade máis “auténtica”. De quen nun país, nunha grande e repen- tina transformación, quere seguir con orgullo conservando a súa propia identidade non globalizada.

Antecedentes

A epopea da identidade dun pobo é tamén o tema de fondo dun dos libros de fotos máis influente do século pasado, “Lles Americains” do suízo Robert Frank de 1958, un informe en branco e negro de dous anos de viaxe que realmente fixo “no camiño” dentro do remoto país norteamericano.

Inevitablemente, dado o tipo de enfoque e as imaxes extraordinarias e certamente revolucionarias para a época, hai aínda unha representación dos suxeitos sen a interacción e participación, aínda que sexa nunha vi- sión expresionista e persoal.

Un método narrativo oposto, que a principios dos anos noventa será a base doutra publicación significativa“Hundred summers, hundred winters” da fotógrafa holandesa Van Manen Bertien, que iniciara unha viaxe, despois de 1990, a varios esta- dos da ex Unión Soviética, co obxectivo de documentar o inevitable co- lapso.

Neste caso, a autora relaciónase cos suxeitos inmortalizados, é amiga, entrando a miúdo na intimidade dos seus fogares, coñecendo os membros da familia, os seus queridos, as súas historias, os seus desexos. É a mesma metodoloxía utilizada por Simone onde a fotografía volve ser coñecemento dos demais porque ten a intención de ir mais en pro- fundidade, e volve ser testemuña da súa propia vida e do mundo, supe- rando o concepto do momento decisivo.